‘Wil gevoel blijvend koesteren’
De leiding van Kozakken Boys wilde er graag nog een vierde jaar aan vastplakken. En dat zegt iets over de manier waarop Michel Langerak zich sinds zijn komst naar Werkendam gepresenteerd heeft. “Dat streelde me. Zoals het me ook echt iets doet als supporters roepen dat dit Kozakken Boys de best voetballende ploeg ooit is in het bestaan van de club. Het was daarom een heel zware beslissing.”
Die bewuste keus om het aanbod naast zich neer te leggen en op zoek te gaan naar een nieuwe uitdaging. “Ik denk dat 99 procent van mijn collega’s deze beslissing niet genomen had zonder iets anders achter de hand te hebben. Maar uiteindelijk wilde ik er voor waken dat je ergens net even te lang werkzaam zou kunnen zijn. Want dat zou heel erg zonde zijn. Ik wil het geweldige gevoel dat ik bij deze club en de mensen die daarbij betrokken zijn heb namelijk blijvend koesteren. Dat ik straks met trots kan blijven terugkijken op wat is neergezet. Zo wil ik herinnerd blijven worden.”
Wat nu? De kans is niet ondenkbeeldig dat het mobieltje op korte termijn blijft rinkelen bij de coach. “Nee, maar ik ga zeker niet achteroverleunen en wachten op wat komen gaat. Zal zelf ook proactief zijn. Ik sta open voor heel veel. Zaterdag en zondag. Betaald voetbal? Ook”, zegt de coach die driemaal promoveerde met de drie clubs waar hij werkzaam was , tweemaal de beker pakte en straks in het voorjaar hoopt te slagen voor het diploma Coach Betaald Voetbal, te behoeve waarvan hij nu twee dagen per week stage loopt bij NAC. “Het zal mij vooral om de uitdaging gaan. En inderdaad, als ik op dezelfde manier zou kunnen werken zoals ik dat bij Kozakken Boys binnen alle geledingen heb kunnen doen, zou ik daarvoor tekenen.”
Waaromvraag
Frappant trouwens, die relatieve rust momenteel bij de Werkendammers. Waar in het verleden de rapen na vier nederlagen op rij – zeker bij de achterban en de vijfde colonne – toch redelijk gaar zouden zijn, lijkt het vertrouwen in een ommekeer onbegrensd. “Er is ook geen aanleiding om overspannen te reageren. Het voetbal op zich is namelijk goed. Ik denk dat je de waaromvraag breed moet trekken. We laten nogal wat kansen onbenut, maar geven anderzijds ook te makkelijk kansen weg. Die twee zaken kun je niet los van elkaar zien. Het woord naïviteit wil ik niet gebruiken, want dat heeft een negatieve klank. We moeten zorgen dat we situaties in het veld herkennen. Wanneer even wat gas terug, even wat minder enthousiast vooruit, even wat meer oog voor de momenten van mogelijk balverlies. Hoe je dan staat als ploeg. Veel tegenstanders op dit niveau slaan toe als je ze ook maar één vinger geeft. Onachtzaamheid wordt keihard afgestraft. En dat is ook de charme van die Topklasse. Je moet elke keer weer vol aan de bak, het uiterste van jezelf vragen. Ook mentaal.”
Op deze maandagavond gaat Langerak met zijn voetballers weer om tafel met de beelden erbij. Kijken wat beter kan. Beter moet. “En daar vervolgens je trainingen op afstemmen. Die wekelijkse complimenten zijn leuk, maar uiteindelijk doen wij aan prestatiesport en dan tellen ook de punten. Daar hoef je moeilijk over te doen. Hoezeer ik ook het belang zie van de manier van spelen. Nee, zaken aangeven in de verwijtende sfeer heeft geen zin. Jezelf ontwikkelen, onszelf ontwikkelen. Processen positief beïnvloeden. Daar draait het allemaal om.”