foto Marcel Bonte

Eigenlijk heeft Klaas Wels in deze dagen door gezondheidsproblemen van hun pasgeboren zoontje wel andere dingen aan zijn hoofd. Maar zo wenst de coach van Deurne (en assistent bij FC Oss) er niet in te staan. “Deze situatie is extreem, maar dat neemt niet weg dat als je iets doet, je dat op zijn minst met volle overgave dient te doen. En dat laatste mis ik bij een aantal spelers. Zo kan het niet langer.”

In iets meer dan een etmaal tijd kreeg Wels afgelopen weekend tweemaal een flink pak slaag. Waar de 6-1 van Oss bij De Graafschap gedeeltelijk nog onder de noemer kwaliteitsverschil kon worden afgedaan, was de 0-4 bekernederlaag van hoofdklasser Deurne in de burenruzie tegen tweedeklasser ZSV met hem als eindverantwoordelijke op de bank uiterst pijnlijk. En confronterend. En ook veelzeggend. “Onacceptabel. Een blamage, waar ik dus ook mede debet aan ben.”

En geen incident. Toen Wels zondag in de vroege avond na de diverse plichtplegingen en het ondergaan van de nodige kritiek (‘terecht..’) in de kantine vanuit Deurne weer richting ziekenhuis koerste om de nacht bij zijn kind door te brengen, ging de knop langzaam om bij de fulltime voetbalcoach. “Tussen de bedrijven en de zorg door krijg je ook voldoende tijd om na te denken. Het omslagpunt is nu bereikt. Ik ben er klaar mee. Dat wil zeggen: wie niet mee wil, kan gaan zitten of iets anders gaan doen. Dan maar met op papier mindere spelers die tenminste bereid zijn om niet zichzelf maar het collectief als belangrijkste pijler te zien.”

Want daar wringt volgens Wels de schoen. “Zeker voor een ploeg als Deurne is het teamdenken zo ongelooflijk belangrijk. Concreet betekent dit dat een speler zijn taak moet uitvoeren, met name als je de balt niet hebt. Als die dat niet kan of wil opbrengen, is de conclusie dat de persoon in kwestie niet geschikt is om op dit niveau te voetballen. En alleen maar met een verongelijkt gezicht kijken als daar iets van gezegd wordt, helpt niet echt. Sommigen hebben een verkeerd zelfbeeld. Fouten maken mag, maar dan wel met volle overgave. Ook voor een grillige voorhoedespeler, om maar eens een dwarsstraat te noemen.”

Intrinsieke motivatie

Appelleren aan het sporthart dus. Aan de mentaliteit die hoort bij het sporten op een bepaald niveau. “Nou, altijd eigenlijk. Ik geef toe dat ik wat dat betreft persoonlijk op het randje balanceer. Heb bij wijze van spreken nog moeite om een spelletje met zijn zesjarig dochtertje niet per se te willen winnen. De intrinsieke motivatie zal per saldo uit de personen zelf moeten komen, dat besef ik. En nogmaals, verliezen kan. Bijvoorbeeld als de tegenstander beter is. Maar dan wel met het gevoel dat je er alles aan gedaan hebt”, vindt de niet bepaald benijdenswaardige coach. Die hetgeen hij momenteel voor de kiezen krijgt, als een uitdaging probeert te zien. “Je hebt mijns inziens maar twee opties.  Of je gooit het hoofd in de schoot en je ziet wel wat er van komt. Of je blijft strijdvaardig en proactief op zoek naar oplossingen en verbetering. Dan kies ik voor dat laatste.”

Hoewel het sein nog niet op groen kan, dient de kentering op privévlak zich alvast aan. Vanaf vandaag (dinsdag) is de jongste aanwinst weer thuis. Al is de juiste diagnose nog niet vastgesteld. “Die onzekerheid knaagt, dat lijkt me duidelijk. Toch probeer ik dat los te koppelen van het werk waar ik voor betaald word. En waar mijn passie ligt. Al moet ik toegeven dat het relativeringsvermogen met de jaren een beetje gegroeid is. Zelfs bij Klaas Wels.”

Be Sociable, Share!

•