‘Laatste wedstrijd in Hoofdklasse gespeeld’

foto Gerald van Zanten

Als in het leven inderdaad niets zonder reden gebeurt, heeft Len Koeman zich deze dagen weleens afgevraagd wat dan de dieperliggende gedachte is achter het kruisbandleed dat hem blijft achtervolgen.  Na twee revalidatieperiodes die in totaliteit twee jaar duurden, kon de zoon van Erwin in de herfst van 2011 eindelijk aansluiten bij zijn vrienden van hoofdklasser Nuenen. De rechterknie was hersteld. Maar niet afdoende, zo bleek.

De waaromvraag flitste de voorbije dagen met regelmaat door zijn hoofd. “De hele film van die ellenlange revalidaties speelde zich in mijn gedachten af. Voor het eerst toen het definitief gebeurde, drie weken geleden. Ik voelde tijdens trainingen en wedstrijden al een tijd daarvoor dat ik even door mijn knie ging als ik een bepaalde beweging maakte, maar die knakte telkens weer terug. Tijdens deze training niet. Hij zat op slot en wist eigenlijk meteen dat het foute boel was.”

Tests en de reactie van de knie na het fatale moment deden in eerste instantie hopen op wellicht ‘slechts’ een meniscuskwetsuur. Maar uiteindelijk wezen de scans anders uit. “Achteraf blijkt nu dat ik al een flinke tijd met een niet functionerende kruisband heb gevoetbald. Maar gelukkig is het kraakbeen niet aangetast en dat wil ik zo houden.” Hetgeen betekent dat wederom een operatie in het verschiet ligt. “Ik wil straks natuurlijk normaal kunnen blijven functioneren. Als ik zin heb in een potje tennis, moet ik daar niet over hoeven nadenken. Ook niet in een later stadium van mijn leven.” Hoewel het deze derde keer over een gecompliceerde ingreep gaat. “De tunnel waardoor de donorkruisband moet lopen schijnt niet goed te zijn. Dus vindt eerst een operatie plaats om die ruimte vrij te maken. Er wordt daarvoor een stuk bot uit mijn heup gehaald.”

Acht

Volgens Koeman gaat die operatie in januari plaatsvinden. “Die vergt de nodige hersteltijd en pas daarna kan de band zelf aangebracht worden. Plannen kan en wil ik eigenlijk niet, maar grofweg kun je wel stellen dat ik pas ergens in 2014 weer aan voetballen mag denken. Op welk niveau is niet zo belangrijk. Gewoon kunnen voetballen vind ik gezien de omstandigheden al mooi genoeg. Misschien wel met mijn pa bij Acht, hoewel het de vraag is of hij dan nog actief is. Hij is ook niet meer de jongste, hè, ha ha.”

Ongetwijfeld zal Koeman junior in met name mentaal opzicht nog moeilijke momenten gaan krijgen, maar inmiddels is de nuchterheid ook weer terug in zijn gedachtepatroon. “Zit een beetje in de genen, denk ik. Los van de eerste emoties besef ik dat er ergere dingen in het leven zijn. Het spelletje vind ik geweldig, maar het is niet zo dat ik geen andere bezigheden heb. Voetballen op het niveau van Nuenen zit er niet meer in, hou daar in ieder geval ernstig rekening mee. Ik denk dat ik mijn laatste wedstrijd in de Hoofdklasse al gespeeld heb. Ik ga de komende weken rustig aan de slag met mijn bovenbeenspieren. Die moeten sterker worden, want ik wil voor mijn operatie in januari eerst op skivakantie. Met beleid en in combinatie met een brace moet dat mogelijk zijn. Je kunt nu wel bij de pakken neer gaan zitten, maar dat schiet niet op. Bovendien heb ik geen trek om me alles door de neus te laten boren. Natuurlijk heb je weleens momenten van zwakte en ga je nadenken over het hoe en waarom. Maar in feite is het simpel. Zwaar kloten dat het gebeurd is, maar terugdraaien gaat niet.”

Be Sociable, Share!