Inderdaad, drie punten
foto Gert Jan van Linschoten
Het is de laatste indruk die het langst blijft hangen, wordt gezegd. Maar niet altijd, blijkbaar. Na een heel behoorlijk eerste gedeelte met een 3-1 voorsprong van de thuisclub leverde NAC Breda tegen VVV Venlo een strontvervelende tweede helft op. Hoewel de weg naar een lekkere zevenklapper toch open lag tegen die matige Limburgers.
“Het enige smetje op deze avond”, jokte coach John Karelse na afloop over de mate van ergernis. Want zijn lichaamstaal daar voor die dug-out na de rust zei iets heel anders. Maar ja, wie vier verdedigers laat staan tegen één, soms anderhalve spits…. Permanente druk op de bal, dan komen de fouten bij de tegenstander vanzelf, zou je denken. Dat extra mannetje achter – met het oog op de levensgevaarlijke uitbraken van VVV, not! – kun je dan nog steeds overhouden. In de fuik rond de zestien van VVV konden acht verdedigers (plus een prima keeper uit Breda) de voorspelbare aanvalsgolfjes nu relatief makkelijk afweren. “Het baltempo was te laag en we hielden het niet breed genoeg”, gaf Karelse als hoofdoorzaken aan. Tja.
Het meest opmerkelijke aan dit verhaal? Geen supporter die er zich druk om scheen te maken. Geen onvertogen woord of afkeurend geluid. Sec genomen te verklaren, want er moest gewonnen worden en aan die opdracht werd voldaan. Maar ietsje minder zakelijkheid en een beetje meer risico is toch geen kwestie van overvragen? Of heeft opportunisme een andere dimensie gekregen?
1
2